دیشب رویایم را تر کردی

روی عضلات درخت کهنسال پشت پنجره نشسته بودی و

لبخندت تنگ تنهایی را ترک داد

از لمس حضورت آنقدر لبریز شدم که یادم رفت

چقدر مانده تا پرنده شدن

با دل به زمین خوردم و دوباره شکستم در سکوت

جاری اشک مسیر همیشگی اش را روی گونه ی احساسم خراشید

سبزترین نگاهت مرا در آغوش فشرد و رویا تمام شد

دوباره من بودم و واژه های بی تویی